01 november 2017

Vleugels

En daar stond ze. Haren krullend langs haar gezicht, in haar, met pauwenogen versierde, lange groene rok, skateboard onder de arm. “Hola, que tal’, klonk het, toen ik de deur van ons airbnb uitliep. “Muy bien”, zei ik terwijl ik haar even heerlijk in mijn armen sloot. En dat zou de komende drie dagen dat ik bij haar op bezoek was nog vaker gaan gebeuren.

Mijn dochter, 18 jaar en voor 8 maanden stage lopen in Barcelona, wat een fantastische mogelijkheid om de wereld om je heen meer te gaan verkennen. Want dat is wat ze graag doet, verkennen, ontdekken, proeven, ruiken, leren en ervaren. Al van jongs af aan heeft ze een enorme behoefte aan vrijheid. Dat begon al heel vroeg, het niet vast willen zitten in een autostoeltje, zwoegende momenten, waardoor ik uiteindelijk klotsend van het zweet achter het stuur kroop. Wat een strijd. In alle jaren die volgden had ik op vele momenten met haar de strijd aan kunnen gaan. Soms gebeurde dat ook, wanneer ik in schatte dat ze de vrijheid waar ze op dat moment om vroeg nog niet helemaal aan kon. En ja, dat waren natuurlijk de momenten dat ik de meest stomme moeder was en dat mocht iedereen horen ook.
Het is altijd lastig, het geven van ruimte aan je kind, aan jonge kinderen, aan tieners. Niet teveel, niet te weinig, maar wanneer doe je het dan goed? Vaak wordt het geven van ruimte aan je kind gezien als dat je alles maar goed moet vinden. Maar klopt dat wel? Nee. Ruimte geven is nodig voor de ontwikkeling van het kind, mits het omringt is met duidelijke kaders. Ouders moeten kaders scheppen waarbinnen het kind mag gaan ontdekken. Bij het ontbreken van deze kaders wordt het onveilig voor het kind. Het wordt op zichzelf terug geworpen omdat niet duidelijk is wat er van hem verwacht wordt en tegelijkertijd weet hij ook niet wat hij van zijn ouders kan verwachten. Kinderen hebben het nodig dat er duidelijkheid is over wat wel en niet mag, hierdoor leren ze de basisregels van de sociale omgang, leren ze normen en waarden en leren ze rekening te houden met de gevoelens en wensen van anderen.
Als moeder heb ik zeker lastige momenten gekend, ik ben ook zoekende geweest in het vinden van de juiste balans van kaders scheppen en ruimte geven. Het blijft een proces van afstemmen en meekijken met je kind, waarbij de onvoorwaardelijke acceptatie van je kind, dat hij mag zijn wie hij is en mag voelen wat hij voelt, het allerbelangrijkste is.

Kahlil Gibran heeft dit met onderstaande woorden prachtig omschreven:

Jouw kinderen zijn jouw kinderen niet. Het zijn de zoons en dochters van het leven dat naar zichzelf verlangt.

Je mag hen jouw liefde geven maar niet jouw gedachten, want ze hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichaam huisvesten maar niet hun ziel, want hun ziel woont in het huis van morgen,

Dat jij niet kunt betreden, zelfs niet in jouw dromen, Je kunt proberen te zijn zoals zij, maar probeer niet te laten zijn zoals jij.

Nu zit mijn dochter 1500 km bij mij vandaan. Ik kan haar geen kaders meer bieden, dat moet zij zelf gaan doen. Doordat zij hier jarenlang in heeft mogen oefenen, binnen de kaders ruimte heeft gekregen om haar eigen weg te ontdekken, met vallen en opstaan, weet ik dat ze de ruimte die ze opzoekt aankan. Ik weet dat ze op de momenten dat ze teveel van zichzelf vraagt, zij in staat is om haar eigen kaders weer op scherp te zetten. Ik heb vertrouwen in haar, ik weet dat de vleugels die ze heeft gekregen sterk genoeg zijn om te vliegen, om zichzelf te kunnen zijn, om te ontdekken en te verkennen.
Volgende maand wordt ze 19 en dan vliegt ze weer even terug om samen met ons haar verjaardag te vieren.

Site by Alsjeblaft!